του Όθωνα Γκότση
«Κάποιοι κοιτάζουν τον ουρανό και με μια ματιά βλέπουν πόσα κοράκια πετούν.
Είναι οι καλά εκπαιδευμένοι, αυτοί που αντιλαμβάνονται τα πράγματα εύκολα, είναι οι νικητές.
Υπάρχουν όμως και κάποιοι που δεν μπορούν, γιατί το μυαλό τους χάνεται, σκορπά στον απέραντο ουράνιο θόλο και ονειρεύονται πως εκεί, από το πουθενά μπορεί να φανεί ένα ουράνιο τόξο.
Αυτοί δεν θα μεγαλώσουν ποτέ!»
Μισοτελειωμένες σκέψεις που δεν μπόρεσε ποτέ να ολοκληρώσει. Λέξεις γραμμένες σε ένα χαρτί μέσα στο συρτάρι του γραφείου του. Ποιος ξέρει τι ακριβώς ήθελε να πει…
Αυτό που ξέρω, ήταν ότι του άρεσε να ονειρεύεται. Να βυθίζεται στις σκέψεις του και να δημιουργεί εικόνες στο μυαλό του.
Όλα γι’ αυτόν ήταν ένα όνειρο. Ό,τι έκανε ήταν κάτι που πρώτα το είχε ονειρευτεί. Όλα τα είχε ζήσει πριν συμβούν και τα μοιραζόταν με τους δικούς του ανθρώπους και τα βλέπαμε στη συνέχεια να πραγματοποιούνται.
Aκόμη και στο τέλος, πάνω στο κρεβάτι του πόνου σε ένα βαθύ του ύπνο ονειρεύτηκε και το στερνό του ταξίδι και γύρισε για να μας το διηγηθεί.
Έτσι γεννήθηκε και η εφημέριδα. Οι λευκές της σελίδες για τον Γιάννη ήταν ένας καμβάς όπου δημιουργούσε τους πίνακές του με πολύ μεράκι και αγάπη. Μια αγάπη που τη μετέδιδε και στους συνεργάτες του.
Ο Γιάννης έφυγε για πάντα από κοντά μας στις 14 Ιουλίου.
Εμείς μείναμε πίσω με ένα τεράστιο κενό, κρατώντας την εικόνα του σαν ανάμνηση μαζί με τις συμβουλές που μας έδινε με κόπο ακόμη τις τελευταίες του στιγμές. Συνεχίζουμε το έργο του, διατηρώντας αυτά που ο ίδιος δημιούργησε, με την ελπίδα πως θα είναι πάντα μαζί μας!
Συζήτηση σχετικά με αυτό το άρθρο