Τα προγράμματα φθορίωσης του νερού εφαρμόζονται με αποδεδειγμένα αποτελέσματα βελτίωσης της στοματικής υγείας εδώ κα 70 χρόνια. Ωστόσο σε κοινότητες όπου η φθορίωση του νερού δεν είναι εφικτή, εφαρμόζονται άλλες εναλλακτικές, όπως η φθορίωση του αλατιού. Μια διεθνής ομάδα ερευνητών πρόσφατα διερεύνησε την αποτελεσματικότητα του φθοριωμένου νερού στο Porto Allegre στη Νότια Βραζιλία και του φθοριωμένου αλατιού στο Montevideo στην Ουρουγουάη. Τα αποτελέσματα της έρευνας δημοσιεύονται στο επιστημονικό περιοδικό Community Dentistry and Oral Epidemiology.
Οι ερευνητές εξέτασαν 1.528 παιδιά ηλικίας δώδεκα ετών στο Porto Allegre και 1.154 στο Montevideo, ενώ συνέλεξαν στοιχεία σχετικά με τα κοινωνικο-δημογραφικά τους δεδομένα, το επίπεδο εκπαίδευσης των μανάδων τους και τις συνήθειες στοματικής τους υγιεινής.
Οι προσαρμοσμένες εκτιμήσεις έδειξαν ότι τα παιδιά από το Porto Allegre είχαν σημαντικά μικρότερα ποσοστά τερηδόνας συγκριτικά με τα παιδιά από το Montevideo, και μάλιστα αυτά που έκαναν χρήση του φθοριωμένου αλατιού είχαν σημαντικά υψηλότερη πιθανότητα εμφάνισης τερηδόνας.
Η Luana Severo Alves, PhD, από το Τμήμα Επανορθωτικής Οδοντιατρικής του Ομοσπονδιακού Πανεπιστημίου της Σάντα Μαρία στη Βραζιλία, σχολιάζοντας τα αποτελέσματα της έρευνας στο οδοντιατρικό site “Dentistry Today” ανέφερε ότι το πρόγραμμα φθορίωσης αλατιού εφαρμόζεται στην Ουρουγουάη από το 1991 και αποτελεί μια συνηθισμένη εναλλακτική για κοινοτικά προγράμματα που αποσκοπούν στην μείωση και την πρόληψη τη τερηδόνας.
«Το μέτρο αυτό συνιστάται από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας σε χώρες με περιορισμένο δίκτυο δημόσιας παροχής νερού και το βασικό του πλεονέκτημα είναι ότι δίνει το δικαίωμα στον καταναλωτή να επιλέξει αν θέλει να το χρησιμοποιήσει ή όχι», δήλωσε χαρακτηριστικά η ίδια. Πρέπει δε να σημειωθεί ότι το πρόγραμμα φθορίωσης του αλατιού δεν εφαρμόστηκε συστηματικά σε δημόσιους χώρους σίτισης, καντίνες, ή αρτοποιεία, αλλά περιορίστηκε κυρίως σε οικιακή χρήση.
Ερωτηθείσα για τις αντικρουόμενες απόψεις σχετικά με τα κοινοτικά προγράμματα φθορίωσης που σε πολλές κοινότητες είχαν ως αποτέλεσμα να διακοπεί η εφαρμογή των εν λόγω δράσεων, η Alves σχολίασε: «Σε πολλές αναπτυσσόμενες χώρες, η πρόσβαση σε φθοριούχες οδοντόκρεμες είναι περιορισμένη για κοινωνικά μειονεκτούσες ομάδες. Σε αυτές τις περιπτώσεις, η πρόσβαση σε ένα κοινοτικό πρόγραμμα φθορίωσης, όπως το φθοριωμένο νερό ή αλάτι είναι ο μοναδικός τρόπος για να διασφαλιστεί μια καθολική, ασφαλή και οικονομικά συμφέρουσα λύση για τον έλεγχο της τερηδόνας.
Discussion about this post