Η κρίση φέρνει γκρίνια

Του Γεράσιμου Δουβίτσα, Αναπληρωτής Καθηγητής ΕΚΠΑ

Οι καλές μέρες για την οδοντιατρική της δεκαετίας του ’80, του ’90 και του ’00 πέρασαν. Η κρίση χτύπησε άσχημα και τον κλάδο μας. Οι οδοντίατροι δεν μπορούν να συντηρήσουν τα ιατρεία τους, ασθενείς δεν κυκλοφορούν πλέον στην οδοντιατρική πιάτσα, τα οδοντιατρεία κλείνουν, οι οδοντίατροι μεταναστεύουν.

Αιτίες; Η ανεργία, οι περικοπές των μισθών και των συντάξεων, το κλείσιμο των καταστημάτων, το στέγνωμα της αγοράς, τα χαράτσια, η έλλειψη συμβάσεων με τα ταμεία, κλπ, κλπ.

Κι εμείς; Που είμαστε εμείς; Δεν φταίμε πουθενά; Δεν έχουμε ευθύνες για την πορεία και τη λειτουργία του κλάδου μας τα τελευταία τριάντα χρόνια; Για τις επιλογές μας και μάλιστα σε πολιτικό επίπεδο; Γιατί αν δεν κάνω λάθος όλες αυτές οι αιτίες είναι αποτέλεσμα των πολιτικών που εφάρμοζαν οι κυβερνήσεις της χώρας μας, αλλά και οι διοικήσεις του κλάδου μας όλα αυτά τα χρόνια.

Δηλαδή, θέμα πολιτικής επιλογής είναι η λειτουργία της ελεύθερης αγοράς και των στρεβλώσεών της. Πώς να υπάρξει, λοιπόν, αγορανομικός έλεγχος των τιμών των οδοντιατρικών ειδών; Θέμα πολιτικών- συνδικαλιστικών επιλογών ήταν η μη υπογραφή συμβάσεων με τα ταμεία, που αποφάσιζε όλα αυτά τα χρόνια ο κλάδος, επειδή είχε τη δυνατότητα , στα πλαίσια της ελεύθερης αγοράς να διαμορφώνει χωρίς κανένα κριτήριο, τις ελεύθερες οδοντιατρικές αμοιβές κατά το, ατομικό, δοκούν και να ευημερεί.

Και επίσης, αν δεν κάνω λάθος, όλα αυτά τα χρόνια η συντριπτική πλειοψηφία των οδοντιάτρων αναδείκνυε στις διοικήσεις των συλλόγων και της ομοσπονδίας μας τις δύο παρατάξεις των δύο κομμάτων που κυβερνούσαν τη χώρα.

Ακόμα περιμένω την αυτοκριτική αυτών των παρατάξεων για τις ευθύνες τους, αν και είμαι βέβαιος ότι δεν πρόκειται να τη δω. Ακόμα και τώρα, εν μέσω αυτής της κρίσης που περνά ο κλάδος, με την ίδια πολιτική, με την ίδια λαθεμένη αντίληψη συνδικαλίζονται.

Ο Οδοντιατρικός Σύλλογος Αττικής, ακόμα και τώρα παλεύει για το στήσιμο των 5-6 ετήσιων επιστημονικών ημερίδων και από την επιτυχία τους εξαρτά των επιτυχή λειτουργία του. Δυσκολεύεται να αντιληφθεί ότι έτσι προσπαθεί να υποκαταστήσει τις τόσες αξιόλογες επιστημονικές εταιρείες του χώρου μας, τις οποίες ανταγωνίζεται αθέμιτα, ενώ θα μπορούσε να ήταν ο βασικός χορηγός όλων αυτών των εταιρειών, για την εκπόνηση και εφαρμογή, από τη μεριά τους, προγραμμάτων συνεχούς επιμόρφωσης των μελών του. Έτσι θα είχε και χρόνο να ασχοληθεί με τα επαγγελματικά προβλήματα των οδοντιάτρων.

Τι κάναμε όλα τα προηγούμενα χρόνια για την αλλαγή του μοντέλου άσκησης της οδοντιατρικής στη χώρα μας; Οι 14.000 μεμονωμένες ατομικές μονάδες άσκησης της οδοντιατρικής και με το 95% του πληθυσμού να αναζητά οδοντιατρική θεραπεία στην ελεύθερη αγορά, διαμορφώθηκε ένα πολυδάπανο σύστημα παροχής οδοντιατρικής περίθαλψης, που ναι μεν εμείς περνούσαμε καλά, πλην όμως τώρα στην κρίση φάνηκε πόσο δύσκολη είναι η συντήρηση ένας τέτοιου συστήματος.

Τι μας είπαν οι ειδικοί (οικονομολόγοι υγείας, νομικοί, κοινωνιολόγοι), στους οποίους έπρεπε να ανατεθεί, εδώ και αρκετά χρόνια η εκπόνηση μιας σοβαρής επιστημονικής μελέτης για τη νέα οργάνωση του κλάδου;

Και τώρα διαμαρτυρόμαστε για την μη παροχή οδοντιατρικής περίθαλψης στους ασφαλισμένους του ΕΟΠΥΥ, όταν την ίδια ώρα δίνουμε τη μάχη μας για να μην ενταχθεί το δικό μας ασφαλιστικό ταμείο στον νεοσύστατο οργανισμό.

Διαμαρτυρόμαστε για την μετάβαση των κατοίκων της βόρειας Ελλάδας στα Σκόπια και στη Βουλγαρία για οδοντιατρική περίθαλψη, λόγω χαμηλών τιμών, όταν την ίδια ώρα οι συνάδελφοί μας επισκέπτονται τις χώρες αυτές για την προμήθεια οδοντιατρικών ειδών με χαμηλότερες τιμές, ξέροντας ότι έτσι χάνει το Ελληνικό δημόσιο.

Διαμαρτυρόμαστε για την απουσία προγραμμάτων ανανέωσης του εξοπλισμού μας, από το κράτος, ελεύθεροι επαγγελματίες εμείς, και μάλιστα όταν τα τελευταία είκοσι χρόνια δεν δεχόμαστε να παρέχουμε τις υπηρεσίες μας, μέσω συμβάσεων, στους ασφαλισμένους των ταμείων του δημοσίου. Πού ανάγεται αυτό; Στο κοινωνικό κράτος; Κι αν ναι, τότε πως μπορούμε και διαμαρτυρόμαστε για τους εαυτούς μας και όχι για την διάλυση του κοινωνικού κράτους, που αφορά κοινωνικά στρώματα πολύ χαμηλότερης οικονομικής κατηγορίας από τη δική μας;

Διαμαρτυρόμαστε για την παράνομη άσκηση του οδοντιατρικού επαγγέλματος από άτομα που δεν διαθέτουν πτυχίο οδοντιατρικής. Διαμαρτυρόμαστε απέναντι σε ποιόν; Στο κράτος ίσως; Αλλά στο χώρο μας εμείς είμαστε το κράτος. Τι κάνουν οι σύλλογοι και η ομοσπονδία για την εξάλειψη αυτού του φαινομένου; Και μη μου πείτε, δεν είναι υπεύθυνοι, δεν διαθέτουν μηχανισμούς, δεν έχουν χρήματα και προσωπικό. Τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύει, στο κάτω κάτω είναι υπεύθυνοι για την προάσπιση των συμφερόντων των οδοντιάτρων, απλά δεν έχουν διάθεση, δεν έχουν θέληση, δεν τους περισσεύει χρόνος γιατί ασχολούνται με άλλα. Αλήθεια έγινε ποτέ έλεγχος τι κάνουν οι οδοντίατροι μετά την συνταξιοδότησή τους; Τόσο δύσκολο είναι να ελέγχουν οι σύλλογοι, μήπως εξακολουθούν και ασκούν το επάγγελμα;

Πράγματι «η κρίση φέρνει γκρίνια», όμως η γκρίνια μου εδώ δεν εκπορεύεται από την κρίση που μαστίζει τον κλάδο μας, μια κραυγή αγωνίας είναι, που έχει ακουστεί πολλές φορές, ελπίζοντας, μήπως τουλάχιστον τώρα ακουστεί.